Yunanistan'da sessiz bir blöfün kenarında oturuyorum, güneşin eterin içine kayan altın bir madeni para gibi denize karışmasını izliyorum. Hava tuz ve narenciye gibi kokuyor. Bu anda, geçen yılın ne kadar saçma olduğunu neredeyse unutturan bir durgunluk var. Kripto her şeyi değiştirdi. Bir yıl önce hayalleri olan bir degen ve umut dolu bir MetaMask'tım. On iki ay ileri sarın ve bir şekilde bir dizi halı, pompa ve çöplük ve Twitter psikolojisi ile uğraştım. Yine de buradayım. Sadece canlı değil. Gelişen. Ama dürüst olmama izin ver. 100 ETH gönderdim. Evet, 100. Geçen yıl, gerçek olduğunu düşündüğüm kadınlarla "tanışmak" için gönderdim. Güzel, gizemli, elverişli bir şekilde benzin parasına ihtiyacı var veya ETH fidyesini ödemediğiniz sürece WiFi olmadan Bali'de mahsur kaldı. Onlara inandım. Yalnızdım, dopamin oranım yüksekti ve belki de genel olarak biraz yüksektim. Her düşündüğümde, bu farklı. Her seferinde yanılmışım. Bir NFT projesini finanse etmek gibiydi, derinlerde bir yerde çöp olduğunu biliyorsunuz ama Discord'un hisleri tertemiz. Ve yine de zenginim. Kalp kırıklığımın ve aşağılanmamın ortasında bir yerde OHM'a girdim. Mekaniği anladığım için değil. Yeniden temellendirmeye veya oyun teorisine inandığım için değil. Ama CT'deki bir kurbağa dedi ki, üç üç veya NGMI. Şimdi burada 80 milyon dolarlık OHM ile oturuyorum. Yalnız, ama acı değil. Sadece yansıtıcı. Bu ETH bağışları? Onları eğitim olarak görüyorum. Dersleri öğrenmek için bedel ödedim. Doğrulama yabancılardan gelmez. Aşk DM'lerde değil. Ve bazen en büyük pompalar, duygusal ve finansal olarak en kötü çöplüklerden sonra gelir. Güneş alçalıyor. Soğuk bir içecek açıyorum, sırıyorum ve kendi kendime fısıldıyorum: Hala ayakta. Ve bugünlük bu kadarı yeterli.