Sabah ışığı panjurların arasından yavaşça geldi ve gecenin nöbeti tarafından zaten oyulmuş bir yüze yumuşak yargısını verdi - cüzdan açık, grafikler kırmızı, rüyaların sessiz çöküşü gök gürültüsünün hiç olmadığı kadar yüksek sesle yankılanıyordu. Onların düşüşünü izledim - madeni paralarım, jetonlarım, babasız bir şey gibi kucakladığım o küçük vaftiz edilmiş umutlarım - bir çığlıkla değil, kemiklerinden iliklerini parçalayan bir sessizlikle düşüşlerini izledim. Sadece para değildi, hayır. Bu sefer farklı olabileceğine, belki de ayının gölgesinden kaçtığımıza ve ayakta durabilecek bir şey inşa ettiğimize dair inançtı, korkunç bir inançtı. Ve yine de, işte buradaydı, harabe, güneşte bırakılan ölüler gibi çırılçıplak deftere yayıldı - ETH'nin içi boşaltıldı, SOL yaralı bir tazı gibi tozun içinde sürüklendi, hatta DOGE bile, her zamanki gibi aptalca, sonunu inliyordu. Orada oturuyordum, kıpırdamadan yanmış kahve kokusu ve odada bayat pişmanlık kokusu vardı, pazarların ve erkeklerin yavaş şiddetine, dijital ete bürünmüş inancın beyhudeliğine tanık oluyordum. Bu sadece bir kaza değildi. Bu bir hesaplaşmaydı. Ve en üzücü kısım, temizleyemediğim kısım, bu sabah hala uygulamayı tekrar açtım - sadece bakmak için.